Κατηγορία: vioi-agion

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. στην πόλη Πάταρα της Λυκίας. Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί, ήταν για πολλά χρόνια άτεκνοι. Θαυμαστό ήταν το γεγονός ότι βρέφος ακόμα ο Άγιος αρνούνταν να θηλάσει, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Από μικρό παιδί έδειξε την αρετή του και τον ζήλο του για κάθε τι που είχε σχέση με τη Χριστιανική θρησκεία.

Σε σχετικά μικρή ηλικία χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον θείο του και αρχιεπίσκοπο Νικόλαο. Ο βίος του ήταν αφιερωμένος στην προσευχή, στην νηστεία και στην αγρυπνία. Η μεγάλη αγάπη για το ποίμνιό του, φάνηκε όταν μετά τον θάνατο των γονιών του, μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς. Η ελεημοσύνη και η συμπαράσταση σε κάθε αναξιοπαθούντα ήταν για τον Άγιο Νικόλαο τρόπος ζωής και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Πάντα στεκόταν αρωγός όσων τον είχαν ανάγκη, προσπαθώντας ταυτόχρονα οι πράξεις του αυτές να μην γίνονται γνωστές. Ένα από τα παραδείγματα των πράξεών του αυτών, είναι όταν βοήθησε τρία νεαρά κορίτσια να παντρευτούν και έτσι να γλυτώσουν από την πορνεία στην οποία προσπαθούσε να τα ωθήσει ο πατέρας τους, πράξη την οποία έκανε έχοντας φτάσει σε απόγνωση μην έχοντας τα προς το ζην.

Εκτός από καλές και θεάρεστες πράξεις, ο Άγιος με την χάρη του Θεού, πραγματοποιούσε, εν ζωή ακόμα, και θαύματα. Όταν κάποια στιγμή είχε πάει στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει, με θαυμαστό τρόπο γαλήνεψε την φουρτουνιασμένη θάλασσα, γλυτώνοντας έτσι το πλοίο στο οποίο επέβαινε, και την ζωή των συνεπιβατών του. Κάποια στιγμή, ο Άγιος επέστρεψε στα Πάταρα και εκεί εξελέγη επίσκοπος μετά από Θεία παρέμβαση, όταν άγγελος Κυρίου εστάλη στην σύνοδο των επισκόπων. Έτσι ο Άγιος έγινε επίσκοπος της γειτονικής πόλης, των Μύρων.

Κατά την διάρκεια των μεγάλων διωγμών που έκαναν οι Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, ο Άγιος φυλακίστηκε χωρίς ούτε λεπτό να σταματήσει να κηρύττει τον λόγο του Θεού. Στο θρόνο της Βασιλεύουσας ανέβηκε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος και έτσι ο Άγιος ανέλαβε ξανά καθήκοντα επισκόπου. Ανάμεσα στις δραστηριότητές του ήταν πλέον και ο αγώνας κατά του Αρειανισμού. Στην ιστορία έμεινε το ράπισμα που έδωσε στον Άρειο κατά την διάρκεια της Α οικουμενικής συνόδου, πράξη που τον οδήγησε για μία ακόμη φορά στην φυλακή σιδηροδέσμιο. Το πρώτο βράδυ αυτής της φυλάκισής του, εμφανίστηκαν θαυματουργά στο κελί του ο Χριστός και η Παναγία και του έδωσαν ένα Ευαγγέλιο και ένα ωμοφόριο (ιερατικό άμφιο). Το πρωί όταν πήγαν να του δώσουν φαγητό, τον βρήκαν να φορά το ωμοφόριο και να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Το γεγονός αυτό έγινε γνωστό στον αυτοκράτορα ο οποίος και αποφυλάκισε τον Άγιο ζητώντας του συγγνώμη.

Μερικά από τα θαύματα που έκανε εν ζωή ο Άγιος είναι τα εξής: Έσωσε από την πείνα την πόλη των Μύρων, εμφανιζόμενος θαυματουργικά στον καπετάνιο ενός πλοίου που μετέφερε σιτάρι κάνοντάς τον να φέρει το σιτάρι στους κατοίκους της πεινασμένης πόλης. Ένα άλλο θαύμα ήταν όταν παρουσιάστηκε στον ύπνο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και του φανέρωσε ότι ήταν αθώοι οι τρεις αξιωματικοί που κατηγορούνταν για συνωμοσία. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσε τη ζωή των τριών αυτών ανδρών οι οποίοι έγιναν στη συνέχεια μοναχοί. Πολλές φορές γλύτωσε θαυματουργικά πλοία που κινδύνευαν από την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται προστάτης των ναυτικών μας. Χαρακτηριστικό είναι ότι θαυματουργά μεταφέρθηκε σε ένα πλοίο που κινδύνευε στη τρικυμία και το οδήγησε ο ίδιος κρατώντας το τιμόνι σε ασφαλές λιμάνι. Ένα άλλο θαύμα του είναι όταν ένας ταξιδιώτης έπεσε στη θάλασσα από ένα πλοίο και είπε: «Άγιε Νικόλαε βοήθει μοι» ο Άγιος τον μετέφερε θαυματουργά στο σπίτι του. Όλα αυτά τα χρόνια ο Άγιος δεν υπήρχε δυστυχία που να μην συμπονέσει, αδικία που να μην επανορθώσει, διχόνοια που να μην ειρηνεύσει.

Το πότε ακριβώς πέθανε ο Άγιος Νικόλαος δεν είναι γνωστό. Σίγουρο είναι ότι τα λείψανα του Αγίου μετά τον θάνατό του φυλάσσονταν στην πόλη των Μύρων σε ναό που είχε ανεγερθεί προς τιμήν του. Κατά την παράδοση ο διάβολος μεταμορφωμένος σε γριά γυναίκα έστειλε με ένα καράβι λάδι για τις ακοίμητες κανδήλες του τάφου του Αγίου. Με αυτό το μαγεμένο λάδι είχε σκοπό να κάψει τον ναό και τα λείψανα του Αγίου, μην αντέχοντας την δόξα του Αγίου Νικολάου. Ο Άγιος εμφανίστηκε θαυματουργικά στον καπετάνιο του πλοίου που μετέφερε αυτό το λάδι και του είπε να πετάξει το μαγεμένο λάδι στην θάλασσα. Όταν ο καπετάνιος ακολούθησε την εντολή του Αγίου, το λάδι πήρε φωτιά τη στιγμή που ρίχτηκε στη θάλασσα και άρχισε να στροβιλίζεται.

Από την πόλη των Μύρων, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν από τους σταυροφόρους της πρώτης σταυροφορίας στο Μπάρι της Ιταλίας το 1087 μ.Χ. Στην πόλη αυτή βρίσκονται και τιμούνται έως σήμερα. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένας από τους Αγίους που αναγνωρίζει τόσο η Ορθόδοξη, όσο και η Καθολική εκκλησία. Ιδιαίτερα οι Ρώσοι τον θεωρούν προστάτη της γεωργίας, ενώ όπως αναφέραμε πιο πάνω οι Έλληνες τον θεωρούν προστάτη των ναυτικών. Οι δε καθολικοί τον θεωρούν προστάτη των παιδιών και είναι γι αυτούς ο γνωστός Σάντα Κλάους (Santa Claus – Saint Nicolas).

Τη μνήμη του Αγίου Νικολάου τιμούμε στις 6 Δεκεμβρίου.

Απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου:

Κανόνα Πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Η Αγία Βαρβάρα έζησε όταν στον αυτοκρατορικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης ήταν ο Διοκλητιανός. Ο πατέρας της ήταν τοπικός άρχοντας στην Ηλιούπολη (Μπάαλμπεκ) στο Λίβανο. Λεγόταν Διοσκόρος και ήταν φανατικός ειδωλολάτρης. Ο πατέρας της εκτός από τα υλικά αγαθά, είχε δώσει στην Αγία και μόρφωση.

Η Αγία Βαρβάρα όντας όμορφη γυναίκα, κλείστηκε από τον πατέρα της, όταν εκείνος έφυγε για ταξίδι, σε έναν πύργο ούτως ώστε να μην μπορεί κανένας να την δει. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της, σκεπτόμενη την παρουσία του Θεού στην φύση, ανακάλυψε την αληθινή θρησκεία μόνη της και από ειδωλολάτρισσα έγινε Χριστιανή. Φεύγοντας ο πατέρας της, άφησε εντολή να κατασκευαστεί ένα λουτρό στον πύργο και σε αυτό να ανοιχτούν δύο παράθυρα. Η Αγία Βαρβάρα έδωσε εντολή να ανοιχτεί και ένα τρίτο, θέλοντας έτσι να μαρτυρήσει την πίστη της στον τριαδικό Θεό.

Γυρνώντας από το ταξίδι ο πατέρας της, και βλέποντας το τρίτο παράθυρο, θύμωσε. Τον θυμό του αύξησε η άρνηση της Αγίας να δεχτεί τα συνοικέσια που είχε φέρει μαζί του ο πατέρας της, η ομολογία ότι ήταν πλέον Χριστιανή και όχι ειδωλολάτρισσα, καθώς και το ότι μπροστά του η Αγία Βαρβάρα έκανε το σταυρό της. Στον θυμό του πάνω ο πατέρας της προσπάθησε να την αποκεφαλίσει και η Αγία τράπηκε σε φυγή. Κατά την διάρκεια της φυγής της, βρέθηκε στο βουνό όπου κρύφτηκε σε έναν βράχο που άνοιξε θαυματουργικά στα δύο. Όμως ένας βοσκός που είδε το θαύμα, το ανέφερε στον πατέρα της, ο οποίος συνέλαβε τελικά την Αγία και την οδήγησε στον έπαρχο της περιοχής, Μαρκιανό.

Εκεί η Αγία ομολόγησε για μια ακόμη φορά την πίστη της και περιγέλασε τα είδωλα. Ο έπαρχος πρόσταξε τον βασανισμό της με βούνευρα, αγκίστρια και σφυριά. Πληγωμένη και βαριά τραυματισμένη η Αγία φυλακίστηκε και στο κελί της εμφανίστηκε το βράδυ ο Χριστός όπου θεράπευσε όλες της τις πληγές και την παρότρινε να διατηρήσει την πίστη της. Ο έπαρχος βλέποντας την άλλη μέρα την Αγία θεραπευμένη, αντί να πιστέψει στον Χριστό, διέταξε να συνεχιστούν τα βασανιστήρια της Αγίας Βαρβάρας. Ένα από αυτά ήταν και η περιφορά της στους δρόμους γυμνή. Όταν όμως πήγαν να την γυμνώσουν, ένα νέφος κατέβηκε από τον ουρανό και τύλιξε το σώμα της Αγίας μην επιτρέποντας σε κανέναν να το δει. Μια γυναίκα, η Ιουλιανή, βλέποντας το θαύμα αυτό θέλησε να διακυρήξει κι αυτή την πίστη της και να υπομείνει μαζί με την Αγία Βαρβάρα τα μαρτύρια. Έτσι κι έγινε, έως ότου ο έπαρχος διατάξει τον αποκεφαλισμό και των δύο γυναικών.

Ο πατέρας της Αγίας Βαρβάρας θέλησε να εκτελέσει με τα ίδια του τα χέρια την εντολή του επάρχου και έτσι η Αγία Βαρβάρα παρέδωσε το πνεύμα της στον Ιησού Χριστό μετά τον αποκεφαλισμό της από τον ίδιο της τον πατέρα, ενώ η Ιουλιανή παρέδωσε το πνεύμα της αποκεφαλισμένη από τα χέρια του δημίου. Γυρίζοντας από τον τόπο του μαρτυρίου ο Διόσκορος προς το σπίτι του, δέχτηκε την Θεία δίκη υπό την μορφή ενός κεραυνού που τον χτύπησε και τον έκανε στάχτη. Για τον λόγο αυτό η Αγία Βαρβάρα θεωρείται προστάτιδα του πυροβολικού μας.

Η μνήμη της Αγίας Βαρβάρας εορτάζεται στις 4 Δεκεμβρίου

Απολυτίκιο της Αγίας Βαρβάρας:

«Της Τριάδος την δόξαν ανακηρύττουσα, εν τω λουτρω τρεις θυρίδας υπεσημήνω σοφως, κοινωνίν πατρικήν λιπουσα πάνσεμνε όθεν ηγώνισαι λαμπρως, ως παρθένος ευκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Αλλά μη παύση πρεσβεύειν, ελεηθηναι τας ψυχάς ημων»

Ο Αγιος Ανδρέας γεννήθηκε στην πόλη Βησθαϊδά της Παλαιστίνης. Ήταν αδελφός του Αποστόλου Πέτρου και γιος ενός φτωχού ψαρά που ονομαζόταν Ιωνάς. Και οι δύο γιοι του Ιωνά, ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, βοηθώντας τον πατέρα τους.

Κάποια στιγμή ο Αγιος Ανδρέας, έφυγε από το πατρικό σπίτι και έγινε μαθητής του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου. Μετά την σύλληψη του Αγίου Ιωάννη, ο Αγιος Ανδρέας επέστρεψε στην λίμνη Γεννησαρέτ και συνέχισε να ασκεί το επάγγελμα του, μέχρι την στιγμή που συνάντησε τον Ιησού. Ο Αγιος Ανδρέας ήταν ο πρώτος που κάλεσε ο Χριστός για μαθητή του και γι’ αυτό ονομάζεται Πρωτόκλητος.

Μετά την ημέρα της Πεντηκοστής και αφού έλαβε, όπως και οι υπόλοιποι μαθητές, την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ξεκίνησε να ταξιδεύει, να διδάσκει τον Λόγο του Κυρίου, να βαπτίζει Χριστιανούς, να χειροτονεί ιερείς και να ιδρύει εκκλησίες. Στα ταξίδια του αυτά, περιόδευσε στην Μικρά Ασία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Θράκη, στην Μακεδονία, στην Θεσσαλία και έφτασε μέχρι την Πελοπόννησο στην Παλαιά Πάτρα.

Στην αρχή των περιοδειών του, ο Αγιος Ανδρέας, βρέθηκε στην πόλη Αμινσό. Οι κάτοικοι της πόλης, κυρίως Εβραίοι και Έλληνες, ήταν φυσικά ειδωλολάτρες (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε λίγο καιρό μετά την Ανάσταση του Χριστού). Ο Αγιος Ανδρέας φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός Εβραίου και την επόμενη ημέρα επισκέφθηκε την Εβραϊκή Συναγωγή της Αμινσού. Εκεί δίδαξε τον Λόγο του Κυρίου και πολλοί από τους παρευρισκομένους πίστεψαν στον Ιησού και βαπτίσθηκαν Χριστιανοί. Στην πόλη αυτή, ο Αγιος Ανδρέας, ξεκίνησε να κάνει θαύματα, θεραπεύοντας αρρώστους από διάφορες ασθένειες.

Μετά την Αμινσό, σειρά είχε η Τραπεζούντα και κατόπιν η Βιθυνία, όπου ο Αγιος βάπτισε πολλούς Χριστιανούς, ίδρυσε εκκλησίες και χειροτόνησε ιερείς. Συνεχίζοντας, ο Αγιος Ανδρέας, το ιεραποστολικό του έργο, έφτασε στην πόλη Σινώπη. Φτάνοντας εκεί, πληροφορήθηκε ότι στην ίδια πόλη βρισκόταν ο απόστολος Ματθίας, ο οποίος όμως είχε φυλακιστεί από τους ειδωλολάτρες κατοίκους της Σινώπης. Ο Αγιος, μετέβη στην φυλακή και μετά από προσευχή, με θαυμαστό τρόπο, έσπασαν τα δεσμά του αποστόλου Ματθία και άνοιξε η πόρτα του κελιού στο οποίο κρατείτο. Όμως το θαύμα αυτό αντί να πείσει τους ειδωλολάτρες να αλλάξουν πίστη, έφερε το μίσος στην καρδιά τους. Μαινόμενοι οι κάτοικοι της Σινώπης, βασάνισαν τον Άγιο έως ότου νόμισαν ότι είχε ξεψυχήσει. Τότε μόνο σταμάτησαν τα βασανιστήρια και πέταξαν το σώμα του σε ένα σωρό κοπριάς, έξω από την πόλη. Κατά την διάρκεια, μάλιστα, των βασανιστηρίων, έκοψαν ένα δάκτυλο από το χέρι του Αγίου Ανδρέα. Όμως, η Θεία Χάρη του Χριστού, θεράπευσε τον Άγιο από τις πληγές του και στο σημείο του κομμένου δακτύλου, βγήκε νέο. Την επόμενη ημέρα, βλέποντας οι ειδωλολάτρες κάτοικοι της Σινώπης, την θαυματουργή ίαση του Αγίου Ανδρέα, ζήτησαν συγχώρεση και βαπτίσθηκαν Χριστιανοί. Ο Αγιος έκανε πολλά θαύματα στην πόλη αυτή, μεταξύ των οποίων και η ανάσταση ενός παιδιού.

Ο Αγιος Ανδρέας συνέχισε τις περιοδείες και την διδασκαλία του Θείου Λόγου, ώσπου κάποια στιγμή έφτασε στην πόλη της Αχαΐας την Παλαιά Πάτρα. Άρχοντας της πόλης, εκείνο τον καιρό, ήταν ο Αιγεάτης και γυναίκα του ήταν η Μαξιμίλλα. Ο Αγιος, φθάνοντας στην πόλη, άρχισε να διδάσκει την Χριστιανική πίστη και να κάνει θαύματα θεραπεύοντας διάφορους αρρώστους. Μεταξύ των αρρώστων που θεραπεύτηκαν ήταν και η Μαξιμίλλα. Ο Αιγεάτης, θέλοντας να δείξει την ευγνωμοσύνη του, πρόσφερε στον Άγιο χρυσάφι το οποίο όμως ο Αγιος δεν έκανε δεκτό, λέγοντας ότι δεν θεράπευσε την Μαξιμίλλα για την αμοιβή, αλλά για την χάρη του Ιησού Χριστού. Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Αγιος συνέχισε τα θαύματα και την διδασκαλία του Θείου Λόγου στην Παλαιά Πάτρα.

Κάποια στιγμή ο Αιγεάτης έφυγε για την Ρώμη και στην θέση του άφησε τον αδερφό του Στρατοκλή. Κατά την διάρκεια της απουσίας του Αιγεάτη, ο Αγιος θεράπευσε ένα δούλο του Στρατοκλή, ενώ τόσο η Μαξιμίλλα όσο και ο Στρατοκλής έγιναν Χριστιανοί. Όταν ο Αιγεάτης επέστρεψε στην πόλη, θέλησε η γυναίκα του να ξαναγίνει ειδωλολάτρισσα, πράγμα που η Μαξιμίλλα αρνιόταν πεισματικά. Τότε ο Αιγεάτης, έδωσε εντολή να συλλάβουν τον Άγιο Ανδρέα και να τον κλείσουν στην φυλακή. Εκεί επισκέφθηκαν τον Άγιο η Μαξιμίλλα και ο Στρατοκλής, δέχθηκαν την ευλογία του και ο Στρατοκλής χειροτονήθηκε Επίσκοπος Παλαιών Πατρών.

Το μένος του Αιγεάτη βρήκε διέξοδο στην εντολή σταύρωσης του Αγίου. Κατά την διάρκεια της σταύρωσης του, ο λαός, που τον αγαπούσε πολύ, διαμαρτυρήθηκε και ο Αιγεάτης, φοβούμενος την οργή των κατοίκων της πόλης, έτρεξε να κατεβάσει τον Άγιο από το σταυρό. Ο Αγιος Ανδρέας, δεν του επέτρεψε να το κάνει αυτό και του είπε: «Καλύτερα είναι να σώσεις τον εαυτό σου από τα δεσμά της απιστίας, παρά εμένα από τον σταυρό». Ο Αιγεάτης μετανιώνοντας για το άδικο που είχε πράξει, έδωσε τέλος στην ζωή του πέφτοντας από ένα γκρεμό που ονομαζόταν Υψηλά Αλώνια.

Το σώμα του Αγίου, ενταφίασαν ο Στρατοκλής και η Μαξιμίλλα στο σημείο, όπου χτίστηκε, μετά από λίγο καιρό, η Επισκοπή Παλαιών Πατρών με έξοδα του Στρατοκλή. Ο δε Στρατοκλής παρέμεινε επίσκοπος έως το τέλος της ζωής του. Ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μετέφερε το λείψανο του Αγίου Ανδρέα στην Κωνσταντινούπολη. Για να εξευμενίσει τους κατοίκους της Πάτρας, που αντιδρούσαν σε αυτήν την μεταφορά, ανέλαβε να διεκπεραιώσει το έργο μεταφοράς νερού στην πόλη από το όρος Βωϊδά. Έτσι η Παλαιά Πάτρα απέκτησε πόσιμο νερό χάρη στον Άγιο Ανδρέα, που είναι πλέον Πολιούχος της Αχαϊκής πρωτεύουσας.

Στον ναό του Αγίου Ανδρέα, που βρίσκεται στην σημερινή Πάτρα, μπορείτε να προσκυνήσετε τον σταυρό, σχήματος Χ, στον οποίο άφησε ο Αγιος την τελευταία του πνοή. Την μνήμη του Αγίου Ανδρέα, εορτάζουμε στις 30 Νοεμβρίου.

Απολυτίκιο του Αγίου Ανδρέα:

Ως των Αποστόλων πρωτόκλητος, και του κορυφαίου αυτάδελφος, τον Δεσπότην των όλων Ανδρέα ικέτευε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος αποτελεί ορόσημο και ταυτόχρονα γέφυρα μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ήταν ο τελευταίος προφήτης που ανάγγειλε την έλευση του Ιησού Χριστού. Υπήρξε δε ο μόνος από τους προφήτες που αξιώθηκε να συναντήσει τον Χριστό αφού έζησε στα χρόνια Του.

Πατέρας του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου ήταν ο Ιερέας Ζαχαρίας και μητέρα του η ενάρετη Ελισάβετ. Η μητέρα του ήταν στείρα και για τον λόγο αυτό το ζευγάρι ήταν άτεκνο. Τόσο ο Ζαχαρίας όσο και η Ελισάβετ ήταν σε μεγάλη ηλικία όταν ο άγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε στον Ζαχαρία ότι θα αποκτήσει με την Ελισάβετ ένα αγοράκι το οποίο θα πρέπει να βαπτίσει Ιωάννη. Ο Ζαχαρίας δεν πίστεψε στα λόγια του Γαβριήλ και γι’ αυτό τιμωρήθηκε να μείνει μουγκός έως την ημέρα που θα βαπτιζόταν το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο η Ελισάβετ. Και έτσι έγινε. Γεννήθηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και οκτώ ημέρες μετά την γέννηση του όταν ζητήθηκε από τον πατέρα να φανερώσει το όνομα του παιδιού, εκείνος έγραψε σε μια πινακίδα «Ιωάννης» και αμέσως επανήλθε η ομιλία του.

Ο Άγιος από μικρή ηλικία αποσύρθηκε στην έρημο όπου ζούσε ασκητικά. Τρεφόταν σαν πουλί με ακρίδες και μέλι. Για τον λόγο αυτό πολλές εικόνες τον παρουσιάζουν με φτερούγες. Έχοντας περάσει έτσι, το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του, εγκαταλείπει την έρημο και εγκαθίσταται στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί συνεχίζει το κήρυγμα για την έλευση του Σωτήρα και συγχρόνως βαπτίζει πολλούς από αυτούς που έρχονται να τον ακούσουν.

Στον Ιορδάνη πήγε και τον συνάντησε ο Χριστός ζητώντας του να Τον βαπτίσει . Ο Άγιος αναγνωρίζοντας ποιόν έχει απέναντί του, αρνείται να τον βαπτίσει λέγοντας ότι δεν είναι άξιος ούτε τα λουριά από τα παπούτσια Του να λύσει. Ο Ιησούς του λέει έτσι πρέπει να γίνει και τότε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του Ιορδάνη ποταμού. Αν και ο ίδιος ο Άγιος θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, ο Χριστός μιλώντας γι’ αυτόν αναφέρει ότι δεν γεννήθηκε άνθρωπος μεγαλύτερος από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Μετά την βάπτιση αλλά και τον καιρό που ακολούθησε ο Άγιος Ιωάννης «δείχνει» τον Ιησού Χριστό λέγοντας σε όσους τον ακούν ότι Αυτός είναι ο αμνός του Θεού που κουβαλάει στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

Παράλληλα συνεχίζει να εκφράζει την αντίθεση του στις πράξεις του ηγεμόνα Ηρώδη Αντύπα. Ο Ηρώδης Αντύπας ήταν γιος του Ηρώδη του Μεγάλου που διέταξε την σφαγή των βρεφών κατά την γέννηση του Ιησού Χριστού. Μεταξύ των πράξεων του Ηρώδη Αντύπα, που κατάγγειλε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ήταν και η μοιχεία που διέπραξε έχοντας σχέση με την γυναίκα του αδερφού του την Ηρωδιάδα. Η Ηρωδιάδα ήταν που παρακίνησε τον Ηρώδη να φυλακίσει τον Άγιο. Βρίσκοντας μάλιστα πρόσφορο έδαφος κατά την διάρκεια μια εορτής καταφέρνει να «ανταλλάξει» τον αποκεφαλισμό του Αγίου με ένα χορό της κόρης της Σαλώμης. Έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βρήκε τραγικό θάνατο και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Το σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε από τους μαθητές του. Η δε κεφαλή του, μετά από εντολή της Ηρωδιάδας, ενταφιάστηκε κοντά στο ανάκτορο του Ηρώδη στην Μαχαιρούντα. Εκεί βρέθηκε από δύο μοναχούς στους οποίους είχε εμφανιστεί, σε όνειρο, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Η Τίμια Κεφαλή του Αγίου χάθηκε μετά τον θάνατο των μοναχών και βρέθηκε πάλι στην Μαχαιρούντα όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ουαλεντινιανός. Η Κεφαλή όμως με το πέρασμα των χρόνων ξαναχάθηκε και τελικά βρέθηκε για τρίτη φορά στην πόλη Κόμανα της Καππαδοκίας από έναν ιερέα. Από εκεί μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο αναφέροντας το όνομα του μετά από την Παναγία στις προσευχές και στις δεήσεις. Στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο είναι αφιερωμένες έξι ημέρες του χρόνου:

Στις 7 Ιανουαρίου είναι η εορτή προς τιμήν του.

Στις 24 Φεβρουαρίου εορτάζουμε την 1η και 2η εύρεση της Τίμιας Κεφαλής του.

Στις 25 Μαΐου εορτάζουμε την 3η εύρεση της Τίμιας Κεφαλής του.

Στις 24 Ιουνίου εορτάζεται η γέννηση του.

Στις 29 Αυγούστου τιμούμε την αποτομή της Τίμιας Κεφαλής του.

Στις 23 Σεπτεμβρίου εορτάζεται η σύλληψή του.

Απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου:

Μνήμη δικαιου μετ’ έγκωμίων σοι δε αρκέσει ή μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι, κατηξιώθης τον κηρυττόμενον, Οθεν της αληθείας ύπεραθλήσας, χαίρων εύηγγελίοω, και τοις εν Άδει, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την άμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Η Αγία Μαρκέλλα είναι μία από τους Αγίους που έζησαν και μαρτύρησαν στη Χίο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βολισσό. Η μητέρα της ήταν χριστιανή ενώ ο πατέρας της ειδωλολάτρης. Όταν έγινε 18 ετών ασπάσθηκε τον χριστιανισμό πράγμα που εξόργισε τον πατέρα της, ο οποίος προσπάθησε να την μεταπείσει. Άλλες φορές με το καλό και άλλες με απειλές προσπαθούσε να την κάνει να αλλάξει απόφαση. Η συμπεριφορά αυτή του πατέρα της ανάγκασε την Αγία να εγκαταλείψει το πατρικό της σπίτι. Έφυγε στο βουνό και κρύφτηκε σε ένα βάτο. Εκεί την βρήκε ο πατέρας της μετά από υπόδειξη ενός βοσκού. Για να την αναγκάσει να βγει από το βάτο, του έβαλε φωτιά.

Η Αγία έτρεξε προς τη θάλασσα προσπαθώντας να σωθεί. Πάνω σε αυτήν την προσπάθεια ο πατέρας της τη σημάδεψε με το τόξο του και την πλήγωσε με ένα βέλος. Το αίμα της Αγίας έβαψε κόκκινα τα βράχια πάνω στα οποία έτρεχε. Ακόμα και σήμερα φαίνονται τα σημάδια που άφησε πάνω τους το αίμα. Τις τελευταίες στιγμές της ζωής της έκανε προσευχή στο Χριστό και τον παρακάλεσε να ανοίξει έναν βράχο για να κρυφτεί μέσα του. Έτσι και έγινε. Ένας βράχος άνοιξε και έκρυψε όλο το σώμα της Αγίας εκτός από το κεφάλι της το οποίο βρήκε ο πατέρας της και το έκοψε. Μετά από το αποτρόπαιο αυτό έγκλημά του, πέταξε το κεφάλι της κόρης του στη θάλασσα, το οποίο βγήκε στη παραλία της Κώμης. Από αυτόν τον βράχο αναβλύζει αγίασμα.

Στον όρμο της Αγίας Μαρκέλλας ανάμεσα σε πλατάνια είναι χτισμένος ο ναός της. Ένας από τους σημαντικότερους ναούς όλου του Αιγαίου. Εκτός από το ναό υπάρχουν κελιά στα οποία μπορούν να φιλοξενηθούν περιηγητές για μια νύχτα. Ο τόπος του μαρτυρίου της Αγίας, βρίσκεται σε απόσταση 20 λεπτών περίπου από τον ναό.

Η εικόνα της Αγίας Μαρκέλλας θεωρείται από πολλούς θαυματουργή. Λένε ότι όταν ο ιερέας στις 22 Ιουλίου, που γιορτάζεται η μνήμη της, διαβάζει την παράκληση, το νερό της θάλασσας αρχίζει να βράζει, και σταματά όταν τελειώσει η παράκληση.

Την ημέρα αυτή γίνεται μεγάλο πανηγύρι και προσκυνητές έρχονται όχι μόνο από όλο το νησί αλλά και από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μετά την τέλεση της λειτουργίας οι πιστοί παίρνουν λίγο αγίασμα από τον τόπο μαρτυρίου της Αγίας, το οποίο τους προστατεύει και τους θυμίζει την μεγάλη πίστη και το μαρτυρικό θάνατο της Αγίας Μαρκέλλας.

Απολυτίκιο της Αγίας Μαρκέλλας:

“Της άγνείας το ρόδον και της Χίου το βλάστημα, την άγίαν Μαρκέλλαν έν ωδαίς εύφημήσωμεν τμηθείσα γαρ χειρί τη πατρική, ως φύλαξ εντολών των του Χριστού, ρώσιν νέμει και κινδύνων άπαλλαγήν, τοις προς αυτήν κραυγάζουσι* δόξα τω δεδοκότι σοι Ίσχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ένεργούντι δια σου, πάσιν Ίάματα”.

Ο Αγιος Ραφαήλ γεννήθηκε το 1410μ.Χ. στην Ιθάκη. Οι γονείς του, Διονύσιος και Μαρία Λασκαρίδη, ήταν πιστοί χριστιανοί και οικονομικά ευκατάστατοι. Το όνομα που έδωσαν στον Άγιο ήταν Γεώργιος. Οι γονείς του φρόντισαν τόσο για την γενική του μόρφωση όσο και για την χριστιανική του παιδεία. Έτσι ο Αγιος μεγαλώνοντας έγινε ένα ευσεβής και θερμός χριστιανός ο οποίος παράλληλα διέθετε υψηλή μόρφωση και ευφυΐα.

Ο Αγιος Ραφαήλ έλαβε το βαθμό του αξιωματικού στο Βυζαντινό στρατό. Την στρατιωτική καριέρα άφησε, όμως, πολύ γρήγορα και έγινε μοναχός λαμβάνοντας ταυτόχρονα και το όνομα Ραφαήλ. Διετέλεσε Ιερέας στον ναό του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαδιάρη στην Αθήνα. Πέρα από τα ιερατικά του καθήκοντα, ανέπτυξε και μεγάλη ιεραποστολική δράση που έγινε γνωστή στην Κωνσταντινούπολη. Συνέπεια αυτού ήταν να κληθεί ο Αγιος Ραφαήλ στην Βασιλεύουσα, να χειροτονηθεί Αρχιμανδρίτης και να λάβει το αξίωμα του Πρωτοσύγκελου.

Η υψηλή μόρφωση και ευφυΐα του Αγίου είναι ο λόγος που στάλθηκε ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου σε πολλά συνέδρια σε διάφορες χώρες. Σε μια από αυτές τις αποστολές, στη Γαλλική πόλη Μορλαί, ο Αγιος γνώρισε έναν Έλληνα σπουδαστή από την Θεσσαλονίκη, τον Νικόλαο. Συνδέθηκαν με αδερφική φιλία και ο Νικόλαος άφησε τις σπουδές του και έγινε ακόλουθος του Αγίου Ραφαήλ.

Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου του 1453, όπου η Πόλη έπεσε στα χέρια των Τούρκων, βρήκε τον Άγιο Ραφαήλ και τον ακόλουθο του Νικόλαο στην Θράκη. Προσπαθώντας να γλυτώσουν από την Τουρκική λαίλαπα, σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, μαζί με άλλους πρόσφυγες, ο Αγιος Ραφαήλ και ο Νικόλαος, εγκαταλείπουν την Θράκη με πλοίο από την Αλεξανδρούπολη, έχοντας ως προορισμό την Μυτιλήνη. Στο νησί έφτασαν στις 14 Μαρτίου του 1454. Εκεί άρχισαν την αναζήτηση ενός μοναστηριού στο οποίο θα συνέχιζαν τον βίο τους. Ο προεστός της πόλης Θέρμη, Βασίλειος, τους υπέδειξε ένα ιστορικό μοναστήρι στις Καρυές, αφιερωμένο στα Γενέθλια της Θεοτόκου. Εκείνο τον καιρό στο μοναστήρι είχε απομείνει μόνο ένας καλόγερος. Σε αυτό το μοναστήρι έγινε Ηγούμενος ο Αγιος Ραφαήλ.

Η Οθωμανική αυτοκρατορία εξαπλωνόταν συνεχώς και κάποια στιγμή ήρθε η σειρά της Μυτιλήνης να πέσει στα χέρια του Μωάμεθ του Πορθητή. Όπως σε όλα τα μέρη που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι, έγιναν δολοφονίες, ατιμώσεις και λεηλασίες. Ο λαός της Μυτιλήνης αντιστάθηκε όπως και όσο μπόρεσε στην Τουρκική λαίλαπα.

Τον Απρίλιο του 1463 καταφεύγουν στο Μοναστήρι των Γενεθλίων της Θεοτόκου αρκετοί χριστιανοί, προσπαθώντας να γλυτώσουν τις Τουρκικές θηριωδίες. Μεταξύ αυτών είναι και ο προεστός Βασίλειος με την οικογένεια του. Οι Τούρκοι στρατιώτες φτάνουν στο μοναστήρι αναζητώντας τους «επαναστάτες». Συλλαμβάνουν τον Άγιο, τους μοναχούς του μοναστηριού καθώς και τους χριστιανούς που έχουν καταφύγει εκεί. Ο Αγιος υπέστη φρικτά βασανιστήρια επί 24ωρου βάσεως και τελικά σφαγιάστηκε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Την ίδια τύχη με τον Άγιο είχαν ο φίλος και ακόλουθος του Νικόλαος καθώς και όλοι όσοι είχαν συλληφθεί. Η κόρη του προεστού Βασίλειου, Ειρήνη, βασανίστηκε φρικτά από τους στρατιώτες του Μωάμεθ του Πορθητή πριν αφήσει την τελευταία της πνοή. Οι Τούρκοι έχοντας φέρει σε πέρας το αποτρόπαιο έργο τους, ανατίναξαν το μοναστήρι στις 9 Απριλίου του 1463.

Τόσο το σώμα του Αγίου Ραφαήλ όσο και των υπολοίπων μαρτύρων, έθαψαν κρυφά χριστιανοί στις Καρυές. Ο Αγιος Ραφαήλ έκανε και συνεχίζει να κάνει πολλά θαύματα θεραπεύοντας χριστιανούς από όλα τα σημεία του πλανήτη που τον επισκέπτονται και ζητούν την βοήθεια του. Τα σημεία της ταφής τόσο του ιδίου όσο και των υπολοίπων μαρτύρων έγιναν φανερά με θαυματουργό τρόπο από τον Άγιο Ραφαήλ. Η μνήμη του Αγίου Ραφαήλ και των μαρτύρων Νικολάου και Ειρήνης εορτάζεται από την Εκκλησία μας την Τρίτη του Πάσχα επειδή τέτοια ημέρα ήταν η 9η Απριλίου του 1463.

Απολυτίκιο του Αγίου Ραφαήλ:

Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού, αυτήν ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών ευρέσει, μακάριοι. Όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη, ως θείους ημών προστάτας και πρέσβεις προς Κύριον.

Ο Άγιος Θωμάς έζησε στα χρόνια του Ιησού Χριστού. Ήταν Ιουδαίος στην καταγωγή και ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Όταν ο Ιησούς κάλεσε τον Θωμά να τον ακολουθήσει, εκείνος το έκανε αμέσως και έτσι από φτωχός ψαράς έγινε ένας από τους μαθητές του Χριστού.

Παρόλο που ήταν από τους πιο θερμούς μαθητές του Ιησού, πίστεψε ότι ο Δάσκαλος του αναστήθηκε μόνο όταν μπόρεσε να ψηλαφίσει τις πληγές Του, κατά την διάρκεια της δεύτερης εμφάνισης του Χριστού, στους μαθητές, μετά την Ανάσταση Του. Όπως αναφέρουν οι γραφές κατά την πρώτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές, ο Άγιος Θωμάς απουσίαζε.

Μετά την Πεντηκοστή και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ο Άγιος Θωμάς, όπως και όλοι οι υπόλοιποι απόστολοι, ακολούθησε την επιθυμία του Δημιουργού και ταξίδεψε μεταφέροντας τον Θείο Λόγο σε μακρινούς τόπους. Μετά από Θεία Παρέμβαση, ο Άγιος Θωμάς ταξίδεψε ως την Ινδία, ως δούλος του εμπόρου Αμβανή. Ο Αμβανής είχε σταλθεί από τον Ινδό βασιλιά Γουνδιαφόρο, στην Ιερουσαλήμ, για να βρει ένα κτίστη ο οποίος θα αναλάμβανε την ανέγερση ενός ανακτόρου. Υπό αυτήν την ιδιότητα ο Άγιος Θωμάς οδηγήθηκε στην Ινδία από τον Αμβανή. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ο Άγιος Θωμάς ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο, προσηλυτίζοντας και βαπτίζοντας Χριστιανούς πολλούς ειδωλολάτρες.

Το ταξίδι όμως τελείωσε κάποια στιγμή και ο Άγιος Θωμάς παρουσιάστηκε στον βασιλιά Γουνδιαφόρο. Από αυτόν έλαβε την εντολή και το απαραίτητο χρυσάφι ώστε να του χτίσει ένα ανάκτορο. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Αγίου Θωμά, ο Γουνδιαφόρος αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη. Κατά την διάρκεια της απουσίας του, η οποία διήρκεσε τρία χρόνια, ο Άγιος Θωμάς λάμβανε με εντολή του βασιλιά χρυσάφι το οποίο έπρεπε να χρησιμοποιήσει για την ανέγερση του ανακτόρου. Αντί αυτού όμως, ο Άγιος Θωμάς ανέπτυξε μεγάλη ιεραποστολική δράση στην περιοχή και το χρυσάφι το μοίραζε στους φτωχούς.

Η δράση αυτή του Αγίου Θωμά, έφτασε στα αυτιά του Γουνδιαφόρου, ο οποίος κάλεσε τον Άγιο να απολογηθεί για τις πράξεις του. Ο Άγιος αποκρίθηκε στον βασιλιά λέγοντας του ότι πράγματι του έκτισε ένα παλάτι, με την μόνη διαφορά ότι το παλάτι αυτό είναι στον ουρανό, εννοώντας ότι οι καλές πράξεις που έγιναν με το χρυσάφι του Γουνδιαφόρου, του εξασφάλισαν μια θέση στην Ουράνια Βασιλεία του Ιησού Χριστού. Ο βασιλιάς θεωρώντας ότι ο Άγιος Θωμάς τον κοροϊδεύει διέταξε την φυλάκιση του Αγίου. Η Θεία Πρόνοια όμως οδήγησε έτσι τα πράγματα ώστε ο βασιλιάς πείστηκε για την αλήθεια των λόγων του Αγίου Θωμά. Τον έβγαλε από την φυλακή και βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο. Το παράδειγμα του Γουνδιαφόρου ακολούθησαν πολλοί και βαπτίσθηκαν και αυτοί Χριστιανοί.

Ο Άγιος Θωμάς έχοντας τελειώσει το αποστολικό του έργο στην περιοχή αυτή, ταξίδεψε προς τα ανατολικά και έφτασε σε μια άλλη περιοχή της Ινδίας όπου βασιλιάς ήταν ο Μίσδιος. Στον τόπο αυτό, για άλλη μια φορά, ο Άγιος Θωμάς άρχισε να «αλιεύει» ψυχές, βαπτίζοντας πολλούς χριστιανούς. Μεταξύ αυτών που βαπτίσθηκαν ήταν και η γυναίκα του Μισδίου. Αυτό ήταν και η αιτία που ο Άγιος Θωμάς φυλακίστηκε μετά από εντολή του βασιλιά. Στην φυλακή, συνέχισε το αποστολικό του έργο, βαπτίζοντας ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τα παιδιά του βασιλιά. Μετά από αυτό ο Μίσδιος έδωσε εντολή να θανατωθεί ο Άγιος. Έτσι κι έγινε. Πάνω σε ένα βουνό οι στρατιώτες του Μισδίου θανάτωσαν τον Άγιο Θωμά.

Το σώμα του έθαψαν οι Χριστιανοί της περιοχής και στον τάφο του γίνονταν πολλά θαύματα. Το ιερό λείψανο του Αγίου Θωμά, παρέμεινε εκεί έως ότου ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1204 μ.Χ. το λείψανο μεταφέρθηκε στην Ρώμη, μαζί με τα λείψανα άλλων Αγίων που είχαν συγκεντρωθεί στην Βασιλεύουσα. Την μνήμη του Αγίου Θωμά εορτάζουμε στις 6 Οκτωβρίου.

Απολυτίκιο του Αγίου Θωμά:

Ως Θείος Απόστολος, θεολογίας κρουνούς, ενθέως εξήντλησας, εκ λογχονύκτου πλευράς Χριστού του Θεού ημών όθεν της ευσεβείας, κατασπείρας τον λόγον, έλαψας, εν Ινδία, ως ακτίς ουρανία, Θωμά των Αποστόλων το Θείον αγλάϊσμα.

Για την αρχή του βίου τόσο του Αγίου Ιάσωνα όσο και του Αγίου Σωσίπατρου γνωρίζουμε ελάχιστα. Έζησαν τον 1ο αιώνα μ.Χ. και γεννήθηκαν ο μεν Άγιος Ιάσωνας στην Ταρσό, ο δε Άγιος Σωσίπατρος στην Αχαΐα. Και οι δύο Άγιοι ήταν Έλληνες στην καταγωγή και υπήρξαν στενοί φίλοι και μαθητές του Αποστόλου Παύλου.

Και οι δύο Άγιοι έλαβαν το Επισκοπικό χρίσμα. Ο Άγιος Ιάσωνας ανέβηκε στον Επισκοπικό θρόνο της Ταρσού και ο Άγιος Σωσίπατρος του Ικονίου. Η μεγάλη πίστη και ο χαρακτήρας τους ήταν οι λόγοι που υπήρξαν υποδείγματα Επισκόπων, βρισκόμενοι πάντα στο πλευρό του ποιμνίου τους. Ανέπτυξαν μεγάλο ιεραποστολικό έργο και έφεραν με τα λόγια και τις πράξεις τους πολλές ψυχές στην Χριστιανική πίστη. Η χάρη του Θεού τους οδήγησε κάποια στιγμή στην Κέρκυρα. Εκεί και οι δυο μαζί ξεκίνησαν να μεταδίδουν τον λόγο του Χριστού στον λαό του νησιού. Από τις πρώτες ενέργειες τους ήταν να χτίσουν ένα χριστιανικό ναό. Ο ναός χτίστηκε και αφιερώθηκε στον Άγιο Στέφανο. Αυτός ο ναός αποτέλεσε την πρώτη κοιτίδα του Χριστιανισμού στην Κέρκυρα. Οι Άγιοι Ιάσωνας και Σωσίπατρος, λειτουργούσαν στον ναό αυτό και από τον άμβωνα του κήρυτταν τον Θείο Λόγο.

Όμως μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στον 1ο αιώνα μ.Χ. Τόσο η Χριστιανική Πίστη όσο και πιστοί σε αυτήν βρίσκονται υπό καθεστώς διωγμών. Η δράση των δύο Αγίων γίνεται γνωστή στον βασιλιά Κερκυλλίνο και αυτός διατάσσει την φυλάκιση τους. Ακόμα και μέσα από την φυλακή, οι δύο Άγιοι συνεχίζουν το αποστολικό τους έργο με αποτέλεσμα να ασπαστεί την πίστη του Ιησού Χριστού και η ίδια η κόρη του βασιλιά, η Κερκύρα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο Κερυλλίνος να φυλακίσει και την κόρη του, μην μπορώντας να την πείσει να εγκαταλείψει τον Χριστό.

Ενόσω οι Άγιοι Ιάσωνας και Σωσίπατρος ήταν φυλακισμένοι, ο βασιλιάς Κερκυλλίνος πεθαίνει και στον θρόνο τον διαδέχεται ο Δατιανός. Με εντολή του νέου βασιλιά, ο Άγιος Σωσίπατρος υποβάλετε σε βασανιστήρια και τελικά αφήνει την τελευταία του πνοή όταν οι βασανιστές του τον καίνε ζωντανό. Με την βοήθεια το Ιησού Χριστού, ο Άγιος Ιάσωνας θα συνεχίσει το αποστολικό του έργο και θα καταφέρει τελικά να ασπαστεί τον Χριστιανισμό και ο ίδιος ο Δατιανός. Ο Άγιος Ιάσωνας παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο σε μεγάλη ηλικία, συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο του μέχρι την τελευταία του πνοή.

Την μνήμη των Αγίων Ιάσωνα και Σωσίπατρου εορτάζουμε στις 29 Απριλίου. Η Εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Σωσίπατρου και την 10η Νοεμβρίου.

Απολυτίκιο των Αγίων Ιάσωνα και Σωσίπατρου:

Δυάς η ομότροπος, των Αποστόλων Χριστού, Ιάσων ο ένδοξος, Σωσίπατρος ο κλεινός, συμφώνως τιμάσθωσαν ούτοι γαρ δεδειγμένοι, τον της χάριτος λόγον, ηύγασαν εν Κερκύρα, ευσεβείας το φέγγος, πρεσβεύοντες τω Κυρίω, υπέρ των ψυχών ημών.

Ο Άγιος Θεοδόσιος ο Νέος γεννήθηκε στην Αθήνα το 862μ.Χ. Οι γονείς του ως ευσεβείς χριστιανοί, μεγάλωσαν τον Άγιο βάση των επιταγών του Χριστιανισμού, μεταδίδοντας του την δική τους αγάπη για τον Ιησού Χριστό και την χριστιανική πίστη. Ο Άγιος από μικρός μελετούσε χριστιανικά συγγράμματα και εξελίχθηκε σε ένα ευλαβή νέο. Διακαής πόθος του ήταν να ζήσει εν Χριστό και να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι Άγιοι της Χριστιανικής πίστης.

Όταν έμεινε ορφανός, σε νεαρή ηλικία, μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς και ξεκίνησε την αναζήτηση ενός ησυχαστηρίου, στο οποίο θα συνέχιζε τον βίο του με τον τρόπο που επιθυμούσε. Τα βήματα του τον έφεραν στα περίχωρα του Άργους στην Πελοπόννησο. Εκεί σε μία περιοχή που ονομάζεται Παναρήτι, βρήκε ένα ερημικό σημείο, στο οποίο ξεκίνησε την ασκητική του ζωή. Ο καιρός περνούσε και ο Άγιος ασκήτευε διαθέτοντας όλο τον χρόνο του στην προσευχή και στην νηστεία.

Κάποια στιγμή είδε σε όραμα τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος του ζήτησε να χτίσει ένα ναό στην περιοχή αφιερωμένο στο όνομα του. Πράγματι, ο Άγιος Θεοδόσιος ο Νέος έκτισε κοντά στο μέρος που ασκήτευε και με πολλούς κόπους, τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Με την βοήθεια του Θεού, ο Άγιος Θεοδόσιος ο Νέος, άρχισε να κάνει θαύματα και να γιατρεύει βαριά αρρώστους. Η φήμη του εξαπλωνόταν συνεχώς και πολλοί άνθρωποι τον επισκέπτονταν για να τους ευλογήσει και να τους γιατρέψει. Η δράση του αυτή, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, προκάλεσε τον φθόνο μερικών. Αυτοί θέλοντας να βλάψουν τον Άγιο, τον συκοφάντησαν στον τότε Επίσκοπο Άργους, Πέτρο. Πλανήθηκε από τα λόγια τους ο Επίσκοπος και αποφάσισε να διώξει τον Άγιο Θεοδόσιο τον Νέο από την επαρχεία του. Η εκτέλεση αυτής της απόφασης όμως αναβλήθηκε επειδή εσπευσμένα ο Επίσκοπος Πέτρος έφυγε για την Κωνσταντινούπολη. Όσο βρισκόταν στην Βασιλεύουσα, με την χάρη του Χριστού μας, τόσο ο ίδιος όσο και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είδαν σε όραμα τον Άγιο Θεοδόσιο. Πείστηκαν ότι ο Άγιος έχει την χάρη του Θεού και η απόφαση για την δίωξή του, φυσικά, ακυρώθηκε.

Όταν ο Επίσκοπος Πέτρος επέστρεψε στο Άργος πήγε και συνάντησε τον Άγιο Θεοδόσιο τον Νέο. Του ζήτησε ταπεινά συγνώμη, και μετέφερε την παράκληση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, με την οποία ο Πατριάρχης ζητούσε από τον Άγιο να προσεύχεται για αυτόν. Τόσο μεγάλη εντύπωση έκανε στον Επίσκοπο Πέτρο ο χαρακτήρας και η ευλάβεια του Αγίου, που μετά από λίγο καιρό τον χειροτόνησε Διάκονο και κατόπιν Ιερέα.

Ο Άγιος Θεοδόσιος ο Νέος συνέχισε τον βίο του θαυματουργώντας, έως την ημέρα που παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε προχωρημένη ηλικία. Οι Χριστιανοί της περιοχής, που τον λάτρευαν, έθαψαν τον Άγιο μπροστά από τον ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, τον οποίο όπως είπαμε είχε κτίσει ο ίδιος ο Άγιος. Μετά από λίγο καιρό ανεγέρθηκε κοντά στον τάφο του ναός αφιερωμένος στον ίδιο τον Άγιο. Την μνήμη του Αγίου Θεοδοσίου του Νέου εορτάζουμε στις 7 Αυγούστου.

Απολυτίκιο του Αγίου Θεοδοσίου του Νέου:

Αργολίδος εδείχθης δόξα και καύχημα, Αθηναίων το κλέος και θείον βλάστημα, Θεοδόσιε Πατήρ ημών Όσιε, των Οσίων καλλονή και ιαμάτων η πηγή, και Πέτρου του ιεράρχου συνόμιλος και προστάτης των αιτουμένων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1384μ.Χ. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας Μόρφη. Οι γονείς του όταν βάπτισαν τον Άγιο του έδωσαν το όνομα Κωνσταντίνος. Σε μικρή ηλικία ο Άγιος Εφραίμ ορφάνεψε από πατέρα. Από εκείνη την στιγμή η μητέρα του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την φροντίδα της οικογένειας. Στην φροντίδα αυτή συμπεριέλαβε και την χριστιανική αγωγή των παιδιών της. Ο Άγιος από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τον Θεό και την Χριστιανική πίστη.

Όταν ο Άγιος Εφραίμ ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην περιοχή των Τρικάλων γινόταν από τους Τούρκους, υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Βαγιαζίτ του 1ου, επιχειρήσεις παιδομαζώματος. Το παιδομάζωμα ήταν το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των Γενίτσαρων. Μάζευαν οι Τούρκοι μικρά Ελληνόπουλα, τα έστελναν στην Τουρκία όπου σε ειδικά στρατόπεδα τα μεγάλωναν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη για τον Αλλάχ και μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα. Αυτά τα Ελληνόπουλα γίνονταν οι φοβεροί Γενίτσαροι, που όπως λένε πολλές μαρτυρίες ήταν σκληρότεροι και από τους ίδιους τους Τούρκους.

Φοβούμενη η μητέρα του Αγίου ότι θα τον πάρουν και αυτόν οι Τούρκοι, τον συμβούλεψε να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να κατευθυνθεί σε περιοχές της Ελλάδας που δεν ήταν ακόμα κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Όταν έφτανε σε μια τέτοια περιοχή, τον ορμήνεψε, να βρει ένα μοναστήρι και να εισαχθεί εκεί ως δόκιμος μοναχός, μιας και η μοναστική ζωή ήταν κάτι που επιθυμούσε και ο ίδιος.

Τις συμβουλές αυτές ακολούθησε ο Άγιος Εφραίμ και μετά από πολλούς κόπους έφτασε στο όρος Αμώμων της Αττικής. Είναι το όρος που, στις μέρες μας, στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Νέα Μάκρη. Στο όρος είχαν μαζευτεί χριστιανοί ασκητές, και από αυτούς ονομάστηκε όρος Αμώμων, δηλαδή όρος των Καθαρών. Εκεί υπήρχε και το ανδρικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε αυτό το μοναστήρι κατάφυγε ο Άγιος Εφραίμ και έμεινε έως την ηλικία των 18 ετών ως δόκιμος μοναχός της μονής.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ χρίστηκε μοναχός και έλαβε το όνομα Εφραίμ (όπως έχουμε αναφέρει μέχρι τότε ονομαζόταν Κωνσταντίνος). Μετά δε από λίγα χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Στο μοναστήρι περνούσε πολύ λίγο χρόνο. Συνήθως ήταν απομονωμένος σε μια σπηλιά στην περιοχή όπου και ασκήτευε.

Τα χρόνια περνούσαν και η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε υποδουλώσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή της Αττικής δρούσαν Τουρκικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Εβρενόμπεη. Μέρος αυτών των στρατευμάτων, το 1424, αναπτύχθηκε στην περιοχή του όρους Αμώμων και άρχισε να καταστρέφει, να λεηλατεί και να δολοφονεί, κάνοντας πράξη την συνήθη τακτική των Τουρκικών στρατευμάτων τον καιρό εκείνο. Έτσι έφτασαν και στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και απαίτησαν να τους παραδοθούν οι θησαυροί του μοναστηριού. Το μοναστήρι όμως ήταν φτωχό και το μόνο που κατάφεραν να πάρουν οι Τούρκοι από εκεί ήταν οι ζωές όλων των μοναχών που σφαγιάστηκαν στην αυλή του μοναστηριού.

Ο Άγιος την ημέρα εκείνη δεν ήταν στο μοναστήρι. Όταν το επισκέφθηκε την επόμενη, βρήκε τα πτώματα των μοναχών στην αυλή και το μοναστήρι κατεστραμμένο. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών, αποσύρθηκε μόνιμα πλέον στην σπηλιά που ασκήτευε. Στο μοναστήρι κατέβαινε μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει στην εκκλησία του. Σε μια τέτοια εορτή, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1425 (ημέρα μνήμης της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), ξαναεπισκέφθηκαν οι Τούρκοι την μονή. Συνέλαβαν τον Άγιο και άρχισαν να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια προσδοκώντας να τους αποκαλύψει τυχών μυστικές κρύπτες με θησαυρούς που δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν. Οκτώ ολόκληρους μήνες ο Άγιος υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια των Τούρκων έως τις 5 Μαΐου του 1426 κρεμασμένος ανάποδα καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε ηλικία 42 ετών.

Στις μέρες μας στο μοναστήρι αυτό μένουν και υπηρετούν μοναχές. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και την βοήθεια του. Ο Άγιος με την χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που χτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή. Η ηρεμία που επικρατεί στον χώρο είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Θα την νιώσετε κι εσείς όταν με την βοήθεια του Χριστού επισκεφθείτε τον Άγιο Εφραίμ στην μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Νέα Μάκρη Αττικής.

Η εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Εφραίμ δύο ημέρες του έτους. Την 5η Μαΐου όπου τιμούμε το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου και την 3η Ιανουαρίου όπου τιμούμε την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του. Τα ιερά λείψανα του Αγίου Εφραίμ βρέθηκαν με Θεία Παρέμβαση το 1950, 524 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του.

Απολυτίκιο του Αγίου Εφραίμ:

Εν όρει των Αμώμων ώσπερ ήλιος έλαμψας, και μαρτυρικώς, θεοφόρε, προς Θεόν εξεδήμησας, βαρβάρων υποστάς επιδρομάς. Εφραίμ Μεγαλομάρτυς του Χριστού δια τούτο αναβλύζεις χάριν αεί, τοις ευλαβώς βοώσι σοι δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.