Κατηγορία: vioi-agion

Η Αγία Φωτεινή έζησε στα χρόνια του Χριστού. Ήταν Σαμαρίτισσα στην καταγωγή και διέμενε στην πόλη Συχάρ όπου ζούσε ένα έκλυτο βίο. Ο τρόπος ζωής της ήταν γνωστός στους συμπολίτες της και για αυτόν την είχαν στιγματίσει.

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς περνούσε από την Συχάρ και στάθηκε σε ένα πηγάδι για να πιει νερό. Εκεί συναντήθηκε με την Αγία Φωτεινή από την οποία ζήτησε να του δώσει νερό. Τότε οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν είχαν επαφές και γι’ αυτό παραξενεύτηκε η Αγία που ένας Ιουδαίος της απηύθυνε τον λόγο. Το είπε αυτό στον Ιησού και Εκείνος της αποκρίθηκε ότι αν ήξερε ποιος είναι θα του ζητούσε αυτή νερό που δεν τελειώνει ποτέ και όταν το πιει κάποιος δεν ξαναδιψά, εννοώντας φυσικά τον λόγο του Κυρίου και την Χριστιανική πίστη. Μετά από την συνομιλία με τον Χριστό, η Αγία Φωτεινή πίστεψε σε Αυτόν και κάλεσε τους συμπολίτες της να τρέξουν να Τον συναντήσουν. Ο Χριστός έμεινε δύο ημέρες στη Συχάρ και τους μετέδωσε τον Λόγο και την ευλογία Του.

Η Αγία Φωτεινή βαπτίστηκε από τους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής μετά την Ανάσταση του Κυρίου. Μαζί της βαπτίστηκαν και οι δύο γιοί της καθώς και οι πέντε αδερφές της. Με την συνοδεία των γιών της και των αδερφών της κήρυξε τον λόγο του Χριστού στην Συρία, στην Φοινίκη, στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Καρχηδόνα και τελικά στη Ρώμη. Η μεγάλη της αυτή αποστολική δράση είναι ο λόγος για τον οποίο η εκκλησία μας την ονομάζει Ισαπόστολο.

Τα χρόνια περνούσαν και η Αγία κήρυττε τον λόγο του Χριστού με θέρμη σε όσα μέρη την αξίωσε η χάρη Του να ταξιδέψει. Κάποια στιγμή έφτασε και στην Καρθαγένη στην Βόρεια Αφρική. Μαζί της ήταν πάντα οι πέντε αδερφές της (Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή) και ο μικρός γιος της ο Ιωσήν.

Ο μεγάλος της γιος Βίκτωρ ήταν στρατιώτης στον Ρωμαϊκό στρατό και έφερε το βαθμό του στρατηλάτη. Ρωμαίος αυτοκράτορας τότε ήταν ο Νέρων, ο οποίος μη γνωρίζοντας ότι ο Βίκτωρ ήταν χριστιανός, του ανέθεσε να διώξει τους Χριστιανούς στην Ιταλία. Ο Βίκτωρ πήγε στην Ιταλία αλλά φυσικά αρνήθηκε να φέρει σε πέρας τις εντολές που είχε λάβει. Ο δούκας Σεβαστιανός, φίλος του Βίκτωρα προσπάθησε να τον μεταπείσει αλλά αντί αυτού και με την χάρη του Ιησού Χριστού, μεταπείστηκε ο ίδιος και βαπτίστηκε χριστιανός.

Ο Νέρων πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά και κάλεσε στην Ρώμη τόσο τον Βίκτωρα, που είχε εντωμεταξύ λάβει το χριστιανικό όνομα Φωτεινός, και τον Σεβαστιανό, όσο και την Αγία Φωτεινή με τις αδερφές της και τον μικρό της γιο.

Στην προσπάθειά του να τους κάνει να αλλάξουν πίστη, ο Νέρων χρησιμοποίησε όσα δόλια μέσα και όσα βασανιστήρια του ήταν γνωστά. Η Αγία Φωτεινή και οι υπόλοιποι μάρτυρες δεν λύγισαν ούτε στιγμή και συνεχώς δοξολογούσαν τον Ιησού Χριστό.

Κατά τη διάρκεια των φρικτών μαρτυρίων που υπέστησαν, πολλά θαύματα έλαβαν χώρα. Μετά από κάθε μαρτύριο, τόσο η Αγία όσο και οι υπόλοιποι μάρτυρες ήταν ανέπαφοι. Αυτό ήταν κάτι που πείσμωνε τον Νέρωνα αλλά ταυτόχρονα έκανε πολλούς από αυτούς που έβλεπαν τα θαύματα αυτά να πιστέψουν στον Χριστό και να βαπτιστούν χριστιανοί. Μετά από ατελείωτα μαρτύρια που υπέστει η Αγία Φωτεινή φυλακίστηκε και μέσα στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο.

Την μνήμη της Αγίας Φωτεινής γιορτάζουμε στις 26 Φεβρουαρίου.

Απολυτίκιο της Αγίας Φωτεινής:

Θείω Πνεύματι καταυγασθείσα, και τοις νάμασι, καταρδευθείσα, παρά Χριστού του Σωτήρος, πανεύφημε, της σωτηρίας το ύδωρ κατέπιες, και τοις διψώσι αφθόνως μετέδωσας, Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολε Φωτεινή, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε το 1690 μ.Χ. στη Ρωσία. Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί οι ίδιοι, βάπτισαν τον γιό τους χριστιανό και τον μεγάλωσαν σύμφωνα με τις επιταγές του Χριστιανισμού. Ο Άγιος από μικρός έγινε θερμός χριστιανός και διήγαγε τον βίο του εν Χριστώ.

Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, ο Άγιος Ιωάννης κατετάγη στον Ρωσικό στρατό. Την εποχή εκείνη μαινόταν ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος. Ο Άγιος πολέμησε σε αυτόν τον πόλεμο, έως ότου αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους και δόθηκε σαν σκλάβος σε ένα Τούρκο αξιωματικό που καταγόταν από το χωριό Προκόπι της Μικράς Ασίας. Ο Τούρκος αξιωματικός μετέφερε τον Άγιο στο Προκόπι και εκεί προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος αντιστάθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες του Τούρκου και τέλος, με την βοήθεια του Θεού, ο Τούρκος άφησε ήσυχο τον Άγιο να διατηρήσει την πίστη του.

Οι συνθήκες διαβίωσης του Αγίου ήταν πολύ σκληρές. Κοιμόταν στο στάβλο του αφεντικού του, μαζί με τα ζώα των οποίων τη φροντίδα του είχε αναθέσει. Έτρωγε ελάχιστα, τα ρούχα του ήταν φτωχικά και ήταν αναγκασμένος να περπατά χωρίς υποδήματα. Σε αυτόν τον στάβλο, ο Άγιος προσευχόταν, ενώ τα βράδια συχνά επισκεπτόταν μια εκκλησία που ήταν εκεί κοντά, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο.

Η χάρη του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου, έφερε ευλογία στο σπίτι του αφεντικού του, ο οποίος πλούτισε και έγινε από τους ισχυρότερους άντρες της περιοχής. Όταν κάποια στιγμή ο Τούρκος αξιωματικός επισκέφτηκε την Μέκκα για προσκύνημα, ο Άγιος Ιωάννης με θαυμαστό τρόπο έστειλε από το Προκόπι στην Μέκκα ένα πιάτο με ρύζι για το αφεντικό του. Στην αρχή δεν τον πίστεψαν, αλλά όταν ο Τούρκος γύρισε από την Μέκκα φέρνοντας το πιάτο μαζί του πείστηκαν και το θαύμα αυτό έγινε σε όλους όσους κατοικούσαν στην περιοχή γνωστό.

Ο Τούρκος θέλοντας να τιμήσει τον Άγιο προσφέρθηκε να του καλυτερέψει τις συνθήκες διαβίωσης. Ο Άγιος όμως αρνήθηκε και συνέχισε να φροντίζει τα ζώα του αφεντικού του και να μένει στον στάβλο. Δουλεύοντας την ημέρα και προσευχόμενος την νύχτα έζησε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος τον υπόλοιπο του βίου του έως τις 27 Μαΐου του 1730 μ. Χ. όπου αναπαύτηκε σε ηλικία 40 ετών.

Το σώμα του παραδόθηκε από το αφεντικό του στους Χριστιανούς του Προκοπίου ώστε να το θάψουν σύμφωνα με τους κανόνες του Χριστιανισμού. Το σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε στο χριστιανικό νεκροταφείο και εκεί παρέμεινε για τρεισήμισι χρόνια. Μετά το πέρας αυτών των ετών ο Άγιος εμφανίστηκε στον ύπνο ενός γέροντα Ιερέα ζητώντας του να γίνει ανακομιδή του ιερού λειψάνου του. Κάθε βράδυ μια στήλη φωτός κατέβαινε από τον ουρανό στον τάφο του Αγίου.

Οι Χριστιανοί έκαναν την ανακομιδή του Λειψάνου του Αγίου και το τοποθέτησαν σε μια λάρνακα κάτω από την Αγία Τράπεζα του Ναού του Αγίου Γεωργίου στον οποίο προσευχόταν ο Άγιος εν όσο ήταν στη ζωή. Πολλά θαύματα γίνονταν με την χάρη του Αγίου και κόσμος πολύς ερχόταν να προσκυνήσει το Ιερό Λείψανό του. Όταν το 1834 μ.Χ. κτίστηκε στο Προκόπι ένας μεγάλος Ναός του Μεγάλου Βασιλείου, μεταφέρθηκε εκεί το Λείψανό του. Τρεις φορές όμως θαυματουργά επέστρεφε το βράδυ το Ιερό Λείψανο του Αγίου στον παλαιό ναό, ενώ οι πιστοί το μετέφεραν την ημέρα στον νέο Ναό. Μετά από πολλές αγρυπνίες, και με την συγκατάβαση του Αγίου μεταφέρθηκε μόνιμα πλέον το λείψανο του στον νέο Ναό.

Σε αυτόν τον ναό έμεινε ο Άγιος μέχρι το 1924 μ.Χ. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας που έγινε τότε, μεταφέρθηκε και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Νέο Προκόπι της Εύβοιας όπου εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που ζούσαν στο Προκόπι της Μικράς Ασίας.

Το 1930 άρχισε να χτίζεται ναός προς τιμή του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό και εκεί βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας. Πιστοί επισκέπτονται τον ναό αυτό και προσκυνούν τον Άγιο, από την Ελλάδα και το εξωτερικό ευχαριστώντας τον για τα θαύματα και την βοήθεια που τους δίνει με τη χάρη του. Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου εορτάζουμε στις 27 Μαΐου.

Απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου:

Εκ γης ο καλέσας σε προς ουρανίους μονάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Δυστυχώς για τη ζωή του Αγίου Φανουρίου, δεν σώζονται γραπτές αναφορές. Όλα όσα γνωρίζουμε είναι υποθέσεις που πηγάζουν από μια εικόνα του που βρέθηκε τον 14ο με 15ο αιώνα μ.Χ., στο νησί της Ρόδου. Εκείνο τον καιρό, η Ρόδος βρισκόταν υπό την κατοχή των Αγαρηνών. Κατά τη διάρκεια των εργασιών αναστύλωσης των τειχών της πόλης, βρέθηκε στο νότιο τμήμα του φρουρίου, ανάμεσα στα χαλάσματα, ένας μισογκρεμισμένος ναός γεμάτος παλιές εικόνες. Οι περισσότερες εικόνες ήταν τόσο παλιές και τόσο φθαρμένες που δεν ξεχώριζαν οι μορφές των Αγίων πάνω τους. Μία όμως εικόνα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Παρίστανε ένα νέο, ντυμένο στρατιωτικά και το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω της ήταν Άγιος Φανούριος. Ο Άγιος, όπως είπαμε, απεικονίζονταν με ρωμαϊκή στρατιωτική ενδυμασία, κρατώντας στο αριστερό χέρι έναν σταυρό και στο δεξί μια λαμπάδα. Εκτός από τη μορφή του Αγίου, στην εικόνα υπήρχαν και δώδεκα παραστάσεις που απεικόνιζαν τα μαρτύρια που υπέστη από τους Ρωμαίους. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν αναλύοντας την εικόνα είναι τα εξής: Κατ’ αρχήν ο Άγιος φαίνεται να μαρτύρησε σε μικρή ηλικία, αφού τόσο στην εικόνα, όσο και στις παραστάσεις των μαρτυρίων του, παρουσιάζεται νεαρός.

Από την σφοδρότητα των μαρτυρίων που υπέστη, όπως φαίνονται στις δώδεκα απεικονίσεις, συμπεραίνουμε ότι ο Άγιος πρέπει να έζησε και να μαρτύρησε γύρω στον δεύτερο με τρίτο αιώνα μ.Χ. όπου οι διωγμοί των Χριστιανών ήταν ανελέητοι. Το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει από τις παραστάσεις των μαρτυρίων του, είναι ότι ο Άγιος ήταν μεγαλομάρτυρας αφού υπέμεινε τόσα πολλά και τόσο απάνθρωπα μαρτύρια.

Ένα άλλο συμπέρασμα πηγάζει από την ενδυμασία του Αγίου. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, φαίνεται να φορά ρωμαϊκή στρατιωτική στολή. Αυτό σημαίνει ότι ο Άγιος ήταν μορφωμένος για να κατέχει εν ζωή αυτή τη θέση. Το τελευταίο συμπέρασμα είναι ότι ο Άγιος Φανούριος, πρέπει να ήταν Ελληνικής καταγωγής, πράγμα που φαίνεται από το όνομά του.
Η εικόνα που περιγράψαμε παραπάνω μελετήθηκε από τον Νείλο, τον τότε Μητροπολίτη της Ρόδου. Ο Νείλος συμπέρανε ότι ο Άγιος Φανούριος ανήκει στους μεγαλομάρτυρες της Χριστιανικής πίστης και γι αυτό αναστήλωσε τον ναό στον οποίο βρέθηκε η εικόνα και την τοποθέτησε εκεί. Ο ναός σώζεται ως τις μέρες μας και χιλιάδες πιστοί τον επισκέπτονται κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τον Άγιο Φανούριο.

Ο Άγιος Φανούριος είναι ένας από τους πιο θαυματουργούς Αγίους της Χριστιανικής πίστης. Οι Χριστιανοί συνηθίζουν όταν θέλουν να παρακαλέσουν για κάτι τον Άγιο, να φτιάχνουν μια ειδική πίτα, την Φανουρόπιτα, την οποία πηγαίνουν στην εκκλησία και μετά το πέρας της λειτουργίας την μοιράζουν στους πιστούς που παρευρίσκονται εκεί. Την μνήμη του Αγίου Φανουρίου γιορτάζουμε στις 27 Αυγούστου.

Το απολυτίκιο του Αγίου Φανουρίου:

Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφήμουσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

Ο Αγιος Παντελεήμων γεννήθηκε στην Νικομήδεια, στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος και μητέρα του η Ευβούλη. Το όνομα που του έδωσαν οι γονείς του ήταν Παντολέων. Ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης ενώ η μητέρα του ήταν Χριστιανή. Ο Αγιος έμεινε ορφανός από μητέρα σε νεαρή ηλικία. Αφού έμαθε τα πρώτα γράμματα, διδάχθηκε τα Ελληνικά και κατόπιν ο πατέρας του τον έστειλε να μαθητεύσει κοντά στον γνωστό ιατρό Ευφρόσυνο την επιστήμη της ιατρικής. Τις Χριστιανικές νουθεσίες της μητέρας του, αντικατέστησαν μετά τον θάνατό της, οι νουθεσίες του Αγίου Ερμόλαου, που εκείνον τον καιρό ήταν ιερέας της Χριστιανικής εκκλησίας στη Νικομήδεια. Ο Αγιος Παντελεήμων, μεγαλωμένος σε ένα σπίτι που συνυπήρχε η ειδωλολατρική και η Χριστιανική πίστη, δεν είχε επιλέξει σε ποιαν να πιστέψει. Μια μέρα, και ενόσω ακόμη σπούδαζε την Ιατρική, είδε στο δρόμο που περπατούσε ένα φίδι να δαγκώνει ένα παιδί και αμέσως το παιδί έπεσε νεκρό. Ο Αγιος τότε σκέφτηκε ότι εάν ο Χριστός ανάσταινε το παιδί και πέθαινε το φίδι, θα γινόταν ο ίδιος Χριστιανός. Και έτσι έγινε. Μπροστά στα μάτια του, το παιδί αναστήθηκε και το φίδι εξαφανίστηκε. Ο Αγιος κατάλαβε τότε ποια είναι η αληθινή πίστη και έτρεξε στον Άγιο Ερμόλαο να του αναφέρει τι έγινε και να του ζητήσει να τον βαπτίσει Χριστιανό. Ο Αγιος Ερμόλαος τον βάπτισε και του δίδαξε τα μυστήρια της Χριστιανικής πίστης.

Ο Αγιος Παντελεήμωνας με την βοήθεια του Ιησού Χριστού και την προσευχή, άρχισε να γιατρεύει συμπολίτες του, με αποτέλεσμα η φήμη του να μεγαλώνει συνεχώς στο λαό της Νικομήδειας. Μετά από ένα θαύμα που έκανε στο πατρικό του σπίτι, όπου με την βοήθεια της προσευχής κατάφερε να δώσει το φως σε έναν τυφλό, έπεισε και τον ειδωλολάτρη πατέρα του να βαπτιστεί Χριστιανός και να ζήσει ο υπόλοιπο του βίου του εν Χριστώ.

Όταν ο πατέρας του πέθανε, ο Αγιος Παντελεήμωνας, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και συνέχισε να θεραπεύει τους αρρώστους με την βοήθεια της προσευχής. Η μοναδική αμοιβή που ζητούσε ήταν οι θεραπευμένοι να βαπτίζονται Χριστιανοί.

Η δράση του αυτή, έκανε τους υπόλοιπους γιατρούς της περιοχής να τον μισήσουν και να τον κατηγορήσουν στον Μαξιμιανό, που ήταν βασιλιάς εκείνα τα χρόνια. Ο Μαξιμιανός, ειδωλολάτρης ο ίδιος, τάχθηκε με το μέρος τους και κάλεσε τον Άγιο Παντελεήμονα να παρουσιαστεί μπροστά του με σκοπό να του αλλάξει την πίστη και να τον κάνει ειδωλολάτρη.

Αφού δεν τα κατάφερε με τα λόγια, τον υπέβαλε σε σκληρά μαρτύρια, ελπίζοντας πως έτσι θα γίνει αυτό που ήθελε. Ο Αγιος με συνεχή προσευχή, όχι μόνο υπέμεινε τα μαρτύρια αυτά, αλλά στο τέλος κάθε μαρτυρίου ήταν σώος και αβλαβής. Ο Μαξιμιανός, αντί να πιστέψει μετά από τα θαύματα που έβλεπε να συμβαίνουν μπροστά του, πείσμωνε περισσότερο. Τελικά, θανάτωσε τον Άγιο Ερμόλαο, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πίστη του Αγίου Παντελεήμονα και διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Κατά την διάρκεια του αποκεφαλισμού ένα ακόμη θαύμα συνέβη. Το ξίφος με το οποίο θα αποκεφάλιζαν τον Άγιο, λύγισε σαν κερί. Οι στρατιώτες πίστεψαν στην χάρη του Ιησού Χριστού και αρνήθηκαν να θανατώσουν τον Άγιο Παντελεήμονα. Ο Αγιος προσευχήθηκε και τότε μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό, που έλεγε ότι στο εξής, δεν θα ονομάζεται Παντολέοντας αλλά Παντελεήμων και σε αυτόν θα προσεύχονται οι Χριστιανοί ζητώντας ευσπλαχνία. Μετά από το θαύμα αυτό και με παράκληση του ίδιου του Αγίου, έγινε η εκτέλεσή του. Ο Άγιος παρέδωσε το πνεύμα του ενώ οι στρατιώτες έγιναν Χριστιανοί και άρχισαν να διακηρύττουν τον λόγο του Ιησού Χριστού. Την μνήμη του Αγίου Παντελεήμονα την γιορτάζουμε στις 27 Ιουλίου.

Το απολυτίκιο του Αγίου Παντελεήμονα:
Αθλοφόρε Άγιε, και ιαματικέ Παντελεήμων, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας και όταν τον βάφτισαν του έδωσαν το όνομα Αναστάσιος. Στην Σηλυβρία διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα, αλλά επειδή η οικογένειά του ήταν φτωχή, αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη όπου θα συνέχιζε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα θα εργαζόταν.

Πράγματι, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στη Βασιλεύουσα όπου άρχισε να εργάζεται στο καπνεργοστάσιο ενός συγγενή του. Παρόλο που εργαζόταν, δεν τον πλήρωναν για την εργασία του κι έτσι ο Άγιος δυσκολευόταν να βρει ακόμα και να φάει. Οι δυσκολίες της ζωής, δεν τον εμπόδισαν, όμως, τα βράδια του να τα αφιερώνει στη μάθηση και να τα περνά διαβάζοντας βιβλία και εκκλησιαστικές μελέτες.

Κάποια στιγμή αποφάσισε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τα εκεί, ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή και κινδύνεψε το πλοίο να βυθιστεί. Ο Άγιος Νεκτάριος βύθισε στη θάλασσα το Σταυρό, που κουβαλούσε πάντα μαζί του, και η θάλασσα αμέσως ημέρεψε. Ο Σταυρός όμως χάθηκε και ο Άγιος λυπήθηκε πολύ. Όταν το πλοίο, όμως, έφτασε σώο στον προορισμό του, ο Σταυρός βρέθηκε κολλημένος στα ύφαλα του πλοίου. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που έκανε ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή. Το μετόχι του Παναγίου Τάφου προσέλαβε τον Άγιο και έτσι έμεινε εκεί ως την ηλικία των 20 ετών.

Όταν συμπλήρωσε το 20 έτος της ηλικίας του, πήγε στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί δίδαξε γράμματα στα παιδιά του χωριού, επί 7 συνεχή έτη. Η επιθυμία του Αγίου ήταν να γίνει μοναχός. Κάνοντας πράξη την επιθυμία του, χρίστηκε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου. Στη Νέα Μονή μελέτησε εκτενώς τα συγγράμματα που βρίσκονταν στην βιβλιοθήκη της Μονής. Το 1877 χειροτονήθηκε Διάκονος στο ναό του Αγίου Μηνά και έλαβε το όνομα Νεκτάριος.

Με τη βοήθεια του Ιωάννη Χωρέμη (ευκατάστατου Χιώτη) και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου, ο Άγιος τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αφού πήρε το πτυχίο του το 1885, πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο. Το έτος 1889 χειροτονήθηκε στο Κάιρο, Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ο Άγιος Νεκτάριος ασκούσε τα καθήκοντά του με ζήλο και αρετή. Η προσωπικότητά του όμως και οι δραστηριότητές του, προκάλεσαν το μίσος σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιβάλλον του Πατριάρχη Σωφρόνιου. Αυτοί συκοφάντησαν τον Άγιο Νεκτάριο ότι εποφθαλμιούσε το αξίωμα του Πατριάρχη και κατάφεραν να εκδιωχθεί από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Ο Άγιος ήρθε στην Αθήνα, όπου για ένα έτος δεν έβρισκε εργασία και στερούνταν συχνά και το ίδιο το φαγητό. Ζήτησε από το Υπουργείο Παιδείας να τον διορίσει Ιεροκήρυκα όπου θεωρούσε το Υπουργείο σωστό. Τελικά διορίστηκε Ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του εκεί, αποκαλύφθηκε η συκοφαντία που είχε υποστεί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Το 1894 ο Άγιος Νεκτάριος διορίστηκε Διευθυντής της Ριζαρίου Σχολής. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο έχει τραβηχτεί στον περίβολο της Σχολής εκείνη την εποχή. Ο Άγιος διεύθυνε τη Σχολή με υποδειγματικό τρόπο και απεριόριστη αγάπη για τους σπουδαστές της. Όσο ήταν ακόμη διευθυντής στη Σχολή, αγόρασε ένα μικρό και παλαιό μοναστήρι στην Αίγινα. Με πολλούς κόπους κατάφερε να αναστηλώσει και να μεγαλώσει το μοναστήρι αυτό.

Το 1908, και αφού είχε διευθύνει την Ριζάριο για 14 συνεχή έτη, παραιτήθηκε από τη θέση του Διευθυντή για λόγους υγείας. Ο Άγιος Νεκτάριος συνέχισε τον βίο του στο μοναστήρι της Αίγινας. Ταπεινός και απλός όπως ήταν, λάμβανε στο μοναστήρι, μέρος σε κάθε ασχολία, βοηθώντας ακόμη και τους εργάτες στις εργασίες τους. Παράλληλα με τις ασχολίες του αυτές, μελετούσε βιβλία και συνέγραφε. Επιγραμματικά αναφέρουμε το έργο του «Περί του Σχίσματος», τριάντα Τριαδικούς ύμνους, εκατόν πενήντα τέσσερις ύμνους για την Θεοτόκο καθώς και πολλούς εκκλησιαστικούς λόγους.

Στη μονή έζησε ο Άγιος Νεκτάριος ως το 1920 που δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα στον προστάτη του και αρρώστησε. Υποφέροντας από φρικτούς πόνους μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 9 Νοεμβρίου του 1920 παρέδωσε το πνεύμα του σε ηλικία 74 ετών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του όπως και μετά το πέρας αυτής, ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα. Είναι ο νεότερος Άγιος της Εκκλησίας μας και η μνήμη του τιμάται στις 9 Νοεμβρίου. Απολυτίκιο του Αγίου Νεκταρίου:

Συλληβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις, φανέντα, αρετής, φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού. Αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι: Δόξα Τω Σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα Τω Σε θαυματώσαντι, δόξα Τω ενεργούντι δια Σου πάσιν ιάματα.

Κατά την πρώτη περίοδο της εικονομαχίας, ανάμεσα στους υπερασπιστές των εικόνων ξεχώρισε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (676 -754 ή 787). Ο Σέργιος, πατέρας του Ιωάννη, ήταν υπεύθυνος για το θησαυροφυλάκιο του χαλίφη ή ήταν διοικητής της Δαμασκού. Όταν πέθανε ο Σέργιος, ο χαλίφης διόρισε τον Άγιο Ιωάννη πρωτοσύμβουλο του χαλιφάτου. Εκείνη την εποχή η εικονομαχία ήταν στο απόγειό της και ο Άγιος Ιωάννης έγραφε επιστολές υπέρ των εικόνων. Ο αυτοκράτωρ Λέων Γ, μην έχοντας άλλον τρόπο να αντιμετωπίσει τις επιστολές του Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού, τον συκοφαντεί, στον χαλίφη της Δαμασκού, ως προδότη. Συγκεκριμένα ο Λέοντας φρόντισε να φτάσει στα χέρια του χαλίφη χαλκευμένη επιστολή, την οποία υποτίθεται την είχε γράψει ο Άγιος Ιωάννης και προέτρεπε τον αυτοκράτορα να επιτεθεί με τα στρατεύματά του στον χαλίφη. Ο χαλίφης τότε, διέταξε να κοπεί το δεξιό χέρι του Αγίου.

Αφού εκτέθηκε δημόσια το χέρι του Αγίου, οι φίλοι του παρακάλεσαν τον χαλίφη, να το πάρουν και να το ενταφιάσουν. Αυτός τους το έδωσε και εκείνοι το έδωσαν στον Άγιο Ιωάννη. Ο Άγιος Ιωάννης το έθεσε στην εικόνα της Δεξιοκρατούσας Θεοτόκου και προσευχόταν με θέρμη, παρακαλώντας να τον θεραπεύσει και δίνοντας της την υπόσχεση να γράψει ύμνους για τον Υιό της και την ίδια την Παναγία. Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε, το χέρι του είχε κολλήσει θαυματουργικά και ο Άγιος ομολόγησε στον χαλίφη και σε όλους το θαύμα που έζησε. Ο Άγιος έβαλε επάνω στην εικόνα μία ασημένια παλάμη (ακριβώς όπως τα τάματα που βλέπουμε και σήμερα σε διάφορες άγιες εικόνες) κι έτσι ονομάστηκε αυτή η εικόνα Παναγία η Τριχερούσα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κράτησε την υπόσχεσή του και έγραψε πολλούς ύμνους αλλά συνέχισε και να αντιστέκεται στην εικονομαχία. Μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, και αναχώρησε στην Μονή του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη, παίρνοντας μαζί του και την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας.

Στο Μοναστήρι του Αγίου Σάββα πέρασε την υπόλοιπη ζωή του, γράφοντας ύμνους για την Παναγία και άφησε την εντολή, αφού πεθάνει, να δοθεί η εικόνα στον πρώτο επίσκοπο Σάββα που θα επισκεπτόταν το Μοναστήρι.

Η μνήμη του Ιωάννου του Δαμασκηνού τιμάται στις 4 Δεκεμβρίου.

Ο Αγιος Σάββας Σερβίας (1175 -1235) επισκέφτηκε την Μονή και πήρε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας στην Σερβία. Οι εξεγέρσεις και οι μάχες που γίνονταν εκείνη την εποχή προκάλεσαν ανησυχία στους πιστούς, οι οποίοι για να σώσουν την εικόνα την φόρτωσαν σε ένα γαϊδουράκι και το άφησαν ελεύθερο. Αυτό έφτασε στο Άγιο Όρος όπου το 1198, με χρυσόβουλο του Αλεξίου Γ της δυναστείας των Αγγέλων, ιδρύθηκε η Μονή Χιλανδαρίου και δόθηκε «ως αιώνιο δώρο στους Σέρβους». Η μνήμη του Σάββα, πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας, τιμάται στις 14 Ιανουαρίου.

Στα τέλη του 18ου αιώνα υπήρχε διχογνωμία σχετικά με την εκλογή νέου ηγουμένου. Η εικόνα της Τριχερούσας βρέθηκε θαυματουργικά από το Ιερό Βήμα, στη θέση του ηγούμενου και οι μοναχοί είχαν για ηγούμενό τους την Παναγία την Τριχερούσα. Το 1991 η μονή Χιλανδαρίου εξέλεξε και πάλι ηγούμενο.

Ο Αγιος Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ανάμεσα στο 275 και στο 285 και θανατώθηκε το 296 ή το 303 μ.Χ.

Οι γονείς του Αγίου Γεωργίου ήταν χριστιανοί, ο πατέρας του είχε ελληνική καταγωγή και ήταν από την Καππαδοκία και η μητέρα του ήταν από την Παλαιστίνη. Όταν ήταν 10 ετών πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του τον πήρε στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης όπου τον μεγάλωσε και τον μόρφωσε.

Στην ηλικία των 18 ετών, κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό στη Νικομήδεια. Διακρίθηκε σε πολύ μικρή ηλικία ο Άγιος Γεώργιος και πήρε τον βαθμό του χιλίαρχου. Αργότερα ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον έκανε διοικητή με τον τίτλο του κόμη. Ο Άγιος Γεώργιος ονομάζεται τροπαιοφόρος για την ανδρεία του και για τον ηρωϊσμό του στις μάχες.

Ο Διοκλητιανός, αφού αντιμετώπισε τις εξωτερικές απειλές στράφηκε στην αναδιοργάνωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αποφάσισε ότι οι υπήκοοί του θα πρέπει να τον λατρεύουν ως θεό και ξεκίνησε διωγμούς κατά των Χριστιανών. Έκλεισε τους χριστιανικούς ναούς, εξόρισε ή βασάνισε και οδήγησε στο μαρτύριο Χριστιανούς που δεν πρόδιδαν την πίστη τους, απομάκρυνε από τον στρατό και τις υπηρεσίες τους Χριστιανούς.
Έκανε τρεις συνελεύσεις για να οργανώσει τους διωγμούς, στις οποίες μπορούσαν να είναι παρόντες οι αξιωματούχοι. Ο Άγιος Γεώργιος πήρε το λόγο, ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και πήρε θέση ενάντια στο διωγμό των Χριστιανών. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε και διέταξε τη σύλληψη του Αγίου Γεωργίου.

Στην φυλακή βασανίστηκε για την πίστη του και υπέμεινε τους πόνους με προσευχή. Αρχικά τον έδεσαν ξαπλωμένο ανάσκελα και έβαλαν επάνω του έναν μεγάλο βαρύ λίθο.
Στη συνέχεια τον έδεσαν στον τροχό, που είχε περιστρεφόμενα μαχαίρια που έκοβαν τις σάρκες. Ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο και τα τραύματά του θεραπεύτηκαν. Όταν αυτό έγινε γνωστό, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος παρουσιάστηκαν στον Διοκλητιανό μαζί με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, με αποτέλεσμα ο Διοκλητιανός να διατάξει την θανάτωσή τους. Η μνήμη τους τιμάται στις 23 Απριλίου.

Ο Διοκλητιανός διέταξε τότε να φτιάξουν μια στέρνα, να τη γεμίσουν με ασβέστη και να κλείσουν εκεί τον Άγιο Γεώργιο για τρεις ημέρες. Όταν άνοιξαν την στέρνα, αντί να βρουν το σώμα του Αγίου καμένο και διαλυμένο, τον βρήκαν όρθιο να προσεύχεται. Ο λαός αναγνώρισε το θαύμα κι έλεγε ότι είναι μεγάλος ο Θεός του Γεωργίου, αλλά ο αυτοκράτορας θεώρησε ότι ήταν κάποιου είδους μαγεία. Ο Άγιος Γεώργιος του απάντησε ότι αυτό δεν ήταν μαγεία ή αγυρτεία, αλλά αποτέλεσμα της θείας χάρης και ο Διοκλητιανός διέταξε να πυρακτώσουν μεγάλα σιδερένια παπούτσια και υποχρέωσαν τον Άγιο να περπατήσει φορώντας τα. Ο Άγιος Γεώργιος περπατούσε και προσευχόταν χωρίς να παθαίνει τίποτα.

Βλέποντας τα νέα θαύματα του Αγίου, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός συνέχισε να πιστεύει ότι ήταν αποτέλεσμα μαγείας και κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο. Αυτός έφερε δύο αγγεία με ισχυρά δηλητήρια και ο αυτοκράτορας διέταξε τον Γεώργιο να τα πιει. Ο Άγιος έκανε την προσευχή του, ήπιε τα δηλητήρια και δεν έπαθε τίποτα. Τότε ο Αθανάσιος γονάτισε μπροστά στον Άγιο Γεώργιο και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, και θανατώθηκε από τον Διοκλητιανό. Η μνήμη του μάρτυρα Αθανασίου του από μάγων, τιμάται στις 23 Απριλίου.
Η Αλεξάνδρα, σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της, πίστεψαν στον Χριστό, φυλακίστηκαν από τον Διοκλητιανό και θανατώθηκαν την επομένη. Η μνήμη της βασίλισας Αλεξάνδρας και των υπηρετών της Απολλώ, Ισαακίου και Κοδράτου, που πίστεψαν στον Χριστό και θανατώθηκαν από τον Διοκλητιανό, τιμάται στις 21 Απριλίου.

Ο Άγιος Γεώργιος είδε ενύπνιο, ότι σύντομα θα πάρει τον στέφανο του μαρτυρίου. Το ξημέρωμα οι στρατιώτες τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό. Ο αυτοκράτορας του ζήτησε να θυσιάσει στον βωμό του Απόλλωνα. Ο Άγιος μπήκε στον ναό του Απόλλωνα, έκανε το σχήμα του σταυρού και τότε το είδωλο του Απόλλωνα έπεσε και κομματιάστηκε. Ο Διοκλητιανός καταδίκασε τον Άγιο σε θάνατο δια αποκεφαλισμού.

Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης, από τον πιστό του υπηρέτη, Άγιο Πασικράτη. Εκεί, μετά το διάταγμα ανεξιθρησκείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί ανέγειραν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, όπου και κατέθεσαν τα ιερά του λείψανα.

Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου τιμάται στις 23 Απριλίου, αλλά αν η εορτή του πέσει μέσα στη Σαρακοστή, μετατίθεται στην Δευτέρα του Πάσχα.
Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.

Απολυτίκιο Αγίου Γεωργίου

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.